วัดหายโศก

วัดหายโศก สร้างเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๓ ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อวันที่ ๑๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๐๓ วัดหายโศก เดิมชื่อว่า วัดหนองไผ่ เมื่อครั้งสมัยเจ้ามหาอุปราชเพชรราช ในรัชกาลที่ ๔ ได้สร้างพระพุทธรูปขนาดใหญ่องค์หนึ่งที่วัดพระธาตุหลวง เวียงจันทน์ แล้วนำมาถวายเป็นพระประธานในสิมวัดบ้านหนองไผ่ ต่อมาวัดหายโศกได้เปลี่ยนชื่อใหม่ว่า วัดภูมิซวย (ซวย หมายถึงลำห้วย) หลังจากที่บ้านหนองไผ่ได้สถาปนาให้เป็นเมืองหนองคายแล้ว เพื่อให้แตกต่างจากชื่อหมู่บ้าน

          ต่อมาในห้วงเวลาที่ดินแดนสองฟากฝั่งแม่น้ำโขง ไทย-ลาว มีเหตุการณ์สงครามเกิดขึ้นหลายครั้งหลายคราว เป็นเหตุให้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก จึงมีการอพยพผู้คนครั้งใหญ่ข้ามมาอยู่ฝั่งไทยหลายละลอก แม่น้ำโขงเต็มไปด้วยซากศพ ล่องลอยมากับน้ำบ้าง ลอยมาติดที่ริมตลิ่งบ้าง ก่อให้เกิดโรคระบาดอย่างหนัก วัดภูมิซวยจึงเป็นที่พักชั่วคราวของผู้อพยพ เมื่อมีการตายเกิดขึ้นก็มีการปลงศพ หรือเผาศพในเชิงตะกอนกลางแจ้งในบริเวณวัด ที่ชาวบ้านเรียกว่า “ป่าช้า” โดยการประกอบพิธีเผาศพเสร็จก็เก็บกระดูกไปลอยอังคาร เหลือเก็บไว้บังสุกุลบ้างเล็กน้อย นอกนั้นนำไปลอยอังคาร วัดภูมิซวยจึงเป็นสถานที่พึ่งของผู้คนในยามทุกข์ใจ ไร้ที่อยู่อาศัย เมื่อเหตุการณ์สงครามสงบลง โรคระบาดทุเลาหายไปในที่สุด ผู้คนที่มาอาศัยอยู่ในวัดนึกถึงบุญคุณของวัด มีชีวิตอยู่ได้จนทุกวันนี้ ก็เพราะวัด จึงได้เปลี่ยนชื่อวัดเสียใหม่ว่า วัดหายโศก เพื่อให้เกิดเป็นมงคล ไม่โศกไม่เศร้า และหายจากโรคภัยไข้เจ็บ ตั้งแต่นั้นมาวัดภูมิซวยจึงได้ชื่อใหม่ว่า วัดหายโศก มาจนถึงปัจจุบัน